به نقل از «آفتاب»

گمانه‌زنی درباره لغو برنامه‌های پوتین؛ آیا او قصد فرار دارد؟

تاریخ انتشار: ۲۷ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۶۴۴۳۲۰

آفتاب‌‌نیوز :

دسامبر معمولاً ماه شلوغی برای ولادیمیر پوتین است، اما امسال این گونه نیست. در آستانه کریسمس رئیس جمهور روسیه معمولا نشست‌های مطبوعاتی سالانه خود را برگزار می‌کند. با این وجود، این بار این رویداد مهم سالانه لغو شده است. سخنرانی سالانه ریاست جمهوری پوتین در مجلس فدرال روسیه که برگزاری آن از فصل تابستان به تعویق افتاد نیز لغو شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هم چنین، پوتین در بازی سنتی هاکی روی یخ شب سال نو و در میدان سرخ غائب صحنه خواهد بود. برنامه سالانه پوتین که در آن شهروندان معمولی روس می‌توانند با رئیس جمهورشان تماس گرفته و گپ بزنند نیز به طور نامحدود از اوایل سال جاری به تعویق افتاد و از بین رفت.

به گزارش اسپکتیتر، چنین رویداد‌هایی در تقویم کرملین سنگ محک سالانه پوتین برای "ارتباط" با مردم روسیه بوده‌اند. البته می‌توان از این رویداد‌ها به عنوان قطعاتی از تئاتر تلویزیونی بسیار سازماندهی شده توسط رژیم سیاسی روسیه یاد کرد. با این وجود، در غیاب انتخابات آزاد و منصفانه در روسیه چنین رخداد‌هایی اجازه می‌دادند تا دست کم پوشش از اصالت و صداقت در رابطه میان پوتین و مردم کشورش باقی بماند.

در عوض، در ماه‌های اخیر پوتین در حال کمرنگ شدن بوده است. جای تعجبی ندارد. این خجول بودن ارتباط زیادی به حمله روسیه به اوکراین دارد. به نظر می‌رسد پوتین که به طور فزاینده در اتاق فکر کرملین غوطه‌ور شده نمی‌خواهد در معرض پرسش‌های ناخوشایند در مورد جنگ قرار گیرد. تخریب پل کرچ در کریمه، عقب‌نشینی نیرو‌های روس از خرسون در ماه نوامبر و حملات مختلف پهپاد‌های اوکراینی علیه پایگاه‌های هوایی در داخل روسیه، بدان معناست که موضوعات دشوار زیادی وجود دارند که ممکن است از پوتین در مورد آن پرسش‌هایی شود.

این که پوتین چگونه می‌تواند بدون مخالفت با انبوه تبلیغاتی که کرملین ماه‌ها به سختی آن را به راه انداخته پاسخ دهد، معمایی بود که مقام‌های حکومتی راه آسانی برای رویارویی با آن پیدا نکردند.

وزارت دفاع بریتانیا اعلام کرد کنفرانس مطبوعاتی پوتین به دلیل "افزایش نگرانی‌ها در مورد شیوع احساسات ضد جنگ در روسیه" لغو شد. روزنامه مستقل انگلیسی - روسی "تایمز مسکو" فاش ساخت که تصمیم برای لغو این رویداد توسط شخص پوتین در آخرین لحظه اتخاذ شده است.

بر اساس گزارش‌ها رئیس جمهور روسیه پس از توصیه سرویس امنیتی خود مبنی بر آن که نمی‌تواند تضمین کند ارتش اوکراین در آستانه کنفرانس مطبوعاتی حمله بزرگی انجام ندهد، این تصمیم را اتخاذ کرد.

تصمیم پوتین برای لغو کنفرانس مطبوعاتی سالانه خود که برای نخستین بار در یک دهه گذشته رخ می‌دهد، نشانه‌ای از آن است که چگونه اوضاع برای او بدتر شده است.

با این وجود، این تنها ترس از مواجهه با پرسش‌های ناخوشایند نیست که سبب شد پوتین جلوی برگزاری این رویداد را بگیرد. همان گونه که اغلب در مورد دیکتاتوری‌ها رخ می‌دهد کیش شخصیتی که حول محور یک رهبر رشد می‌کند نیاز به فاصله گرفتن شخص دیکتاتور از هرگونه خبر بد را ضروری می‌سازد، به خصوص در زمانی که همه چیز به شکل اجتناب ناپذیری دچار اشتباه می‌شود و به درستی پیش نمی‌رود.

فرقه پوتینیسم نیز از این قاعده مستثنی نیست. به تعویق انداختن و لغو رویداد‌هایی با حضور پوتین، تلاشی منسجم برای تبدیل شدن پوتین به مرد خبر‌های خوب نزد افکار عمومی است: زمانی که همه چیز اشتباه پیش می‌رود او مصمم است تا از مورد سرزنش قرار گرفتن طفره برود.

پوتین دلایلی برای نگرانی دارد. بر اساس نتایج نظرسنجی کرملین که توسط روزنامه مستقل روسی "مدوزا" فاش شد ۵۵ درصد روس‌ها طرفدار مذاکره صلح با اوکراین هستند. نظرسنجی جداگانه‌ای که از سوی روزنامه "تایمز مسکو" انجام شده نیز نشان می‌دهد که تنها یک چهارم روس‌ها معتقدند که جنگ برنامه‌ریزی شده است. موج اعتراضاتی که پس از اعلام بسیج جزئی نیرو از سوی پوتین در ماه سپتامبر در روسیه مشاهده شد و خروج مردان جوان در ماه‌های پس از آن از کشور و جریان فزاینده انتقادات وبلاگ نویسان برجسته نظامی علیه ارتش روسیه همگی نشان می‌دهند که اختلافات داخلی در روسیه در حال افزایش است.

تقویم کرملین در روز‌های آتی برنامه‌های ویدئویی مختلفی را برای رئیس جمهور روسیه فهرست کرده و شایعاتی وجود دارد مبنی بر آن که پوتین هنوز ممکن است از موضع قبلی خود عقب نشینی کرده و سخنرانی مجلس فدرال را از طریق تماس ویدئویی برگزار کند.

با این وجود، برخی گمان می‌کنند غیبت فزاینده پوتین از صحنه می‌تواند پوششی برای چیزی کاملا مشکوک باشد. "عباس گالیاموف" تحلیلگر سیاسی روس و نویسنده سابق متن‌های سخنرانی پوتین که اکنون در اسرائیل سکونت دارد، هفته گذشته در تلگرام خود این ادعای حیرت انگیز را مطرح کرد که پوتین در حال طراحی نقشه فرار از روسیه است.

گالیاموف با استناد به منبعی آگاه در کرملین که به او اعتماد دارد، اعلام کرد که پوتین به همراه گروهی از وفادارترین دوستان‌اش از بهار سال جاری مقدمات به اصطلاح تهیه "کشتی نوح" را فراهم کرده که طرحی برای خروج آنان از روسیه و انتقال‌شان به امریکای لاتین در صورت فروپاشی رژیم سیاسی فعلی خواهد بود.

به گفته "گالیاموف" آرژانتین یا ونزوئلا از جمله مقاصد محتمل هستند اگرچه چین نیز در مراحل اولیه برنامه ریزی به عنوان یک پناهگاه امن معرفی شده بود. او افزوده بود: «زمانی که کرملین می‌گوید همه چیز طبق برنامه پیش می‌رود منطقی است که مشخص کنید کدام یک طبق برنامه پیش می‌رود: طرح جنگ در اوکراین یا طرح فرار پوتین. به نظر می‌رسد آنان بیش از یک طرح دارند».

ناگفته نماند که چنین ادعا‌هایی حتی از سوی منابع ظاهرا مورد اعتماد باید با احتیاط کامل مورد بررسی قرار گیرند. با این وجود، این که غیبت پوتین زمانی رخ می‌دهد که تلاش‌های جنگی روسیه در اوکراین بدتر می‌شود مطمئنا تصادفی نیست.

منبع: فرارو

منبع: آفتاب

کلیدواژه: پوتین روسیه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۴۴۳۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

واقعاً روس ها درباره جنگ پوتین چه فکر می کنند؟/ سقوط مخاطبان تلویزیون دولتی در روسیه/ روس ها بیشتر چه کلماتی را در گوگل جست و جو می کنند؟

در 23 ژوئن 2023، یوگنی پریگوژین، رهبر واگنر، شورشی علیه ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به راه انداخت.

به گزارش جماران، فارن پالیسی در این باره می نویسد: تصمیم پریگوژین منجر به برخی از خارق‌العاده‌ترین صحنه‌ها در تاریخ اخیر روسیه شد. هنگامی که نیروهای گروه واگنر کنترل مرکز استان روستوف را به دست گرفتند، جمعیت شهر علناً شورشیان را در آغوش گرفتند و برای آنها غذا و نوشیدنی آوردند و آنها را در مقابل دوربین های تلویزیونی زنده تشویق کردند. زمانی که پریگوژین شخصاً ظاهر شد، اندکی قبل از اینکه سرانجام شورش خود را رها کرد، همه از او استقبال کردند. اینجا چه خبر بود؟ آیا مردم روستوف صرفاً وضعیت پریگوژین را به عنوان گویای حقایق ناخوشایند در مورد حمله به اوکراین تحسین می کردند؟ آیا آنها فقط ناامیدی خود را از بی کفایتی آشکار سران ارتش عادی ابراز می کردند؟ آیا آنها فکر می کردند که واگنر پیروز می شود و در حال انتخاب طرف خود در این مخاصمه بودند؟ آیا آنها از فرصت برای ابراز نارضایتی گسترده تر استفاده می کردند؟ یا همه موارد فوق - یا هیچ کدام؟

شورش پریگوژین تصویر واضحی از مشکلاتی را ارائه می دهد که هر کسی که سعی می کند بفهمد مردم روسیه واقعاً چه فکری می کنند، با آن مواجه است. اما این سوالی است که نیاز به پاسخ فوری دارد. مقابله با رژیم پوتین و جنگ آن علیه اوکراین بسیار سخت تر خواهد بود مگر اینکه سیاست گذاران و استراتژیست ها بتوانند به درک درستی از افکار عمومی روسیه برسند.

پوتین در سخنرانی شب سال نو خود در پایان سال 2023 این دیدگاه را بیان کرد که می‌خواهد روس‌ها  و تا حدی سایرین بپذیرند: مردم روسیه و رهبر آنها یک «جامعه متحد» را تشکیل می‌دهند. در این روایت، بین دیدگاه پوتین برای کشور و آنچه روس‌های معمولی می‌خواهند، فاصله‌ای وجود ندارد و این شامل جنگ در اوکراین می‌شود، که او آن را به عنوان یک مبارزه قهرمانانه (علیه به اصطلاح نئونازی‌ها) به تصویر می‌کشد که به طور گسترده توسط شهروندان حمایت می‌شود.

البته واقعیت نسبتاً پیچیده تر است. این ظاهر اجماع یکپارچه توسط یک دولت پلیسی فراگیر اجرا می شود. یک دستگاه امنیتی عظیم همه چیزهایی را که روس‌ها می‌گویند و انجام می‌دهند زیر نظر دارد. برخی از برجسته‌ترین منتقدان پوتین، مانند ولادیمیر کارا مورزا و ایلیا یاشین، به اتهام انتشار «اطلاعات نادرست» درباره ارتش روسیه و جنگ، در حال گذراندن محکومیت‌های چشمگیر زندان هستند. الکسی ناوالنی، مخالف پیشرو، یکی دیگر از فعالان معروف ضد جنگ، اخیراً در شرایط نامشخصی در زندان درگذشت. اندکی پس از آن، دستیار او  که در تبعید در لیتوانی زندگی می کرد، مورد حمله وحشیانه یک مهاجم با چکش قرار گرفت.

روس های معمولی به خوبی از خطرات ناشی از گفتن حرف نادرست آگاه هستند. سالمندان هنوز خاطرات روشنی از زندگی در زمان رهبران سابق جوزف استالین و لئونید برژنف دارند، خاطراتی که به طرق مختلف به نسل‌های کنونی رسیده است.

لیوبوف سوبول، فعال اپوزیسیون تبعیدی معتقد نیست که روس‌ها مایلند آنچه را که فکر می‌کنند به مسئولان برگزار کننده نظرسنجی‌ ها بگویند: او به فارن پالیسی گفت: «بیشتر اوقات با پاسخ‌هایی که طرفداران دولت را منحرف می‌کند، نتایج غیرقابل اعتمادی دریافت می‌کنید. کسانی که از رژیم پوتین حمایت می کنند صادقانه و آشکار پاسخ خواهند داد، در حالی که افراد مخالف از ترس انتقام، مشکلات در محل کار و سایر مشکلات از گفتن حقیقت و بیان احساسات واقعی خود می ترسند.»

نظرسنجی قابل اعتماد به حداقل میزان اعتماد نیاز دارد و اعتماد عموماً در همه جوامع بسته، نه تنها روسیه، کم است. دقت هر نظرسنجی افکار عمومی منوط به در دسترس بودن پاسخ دهندگانی است که هیچ ترسی از پیامدهای منفی ندارند و می توانند پرسشگران خود را نسبتاً قابل اعتماد بدانند. هیچ یک از این شرایط در روسیه وجود ندارد.

برگزارکنندگان نظرسنجی‌ در همه جا نگران چیزی هستند که آن را سوگیری مطلوبیت اجتماعی می‌نامند ؛ فشار شدید برای گفتن آنچه می‌دانید از شما انتظار می‌رود، اما در حکومت‌های استبدادی، این مشکل بسیار حادتری است. تعداد کمی از روس‌ها ممکن است نظرات واقعی خود را با کسی که نمی‌شناسند و  از طریق تلفن با آنها تماس گرفته در میان بگذارند  و حتی تعداد کمتری نیز احتمالاً نظرات مخالف خود را بیان می‌کند.

اینکه غرب و اوکراین چگونه پیام‌های خود را به جمعیت روسیه می‌فرستند، تا حد زیادی به این بستگی دارد که آنها چقدر خوب روس‌ها و طرز فکر آنها را می شناسند.

پی بردن به احساسات عمومی برای خود پوتین که ارتش کوچکی از نظرسنجی های خود را برای ارزیابی روحیه ملی دارد به همان اندازه مهم است. اما آیا واقعاً می تواند به آنها اطمینان داشته باشد تا آنچه را که نمی خواهد بشنود هم به او بگویند؟ او ممکن است هرگز نتواند خود را از روایت‌های تبلیغاتی خود که به طرز شگفت‌انگیزی با رفتار طرفداران پریگوژین در روستوف در تضاد است، رهایی بخشد.

این مشکل با کسانی که در حال انجام نظرسنجی هستند تشدید می شود. دو مورد از برجسته‌ترین سازمان‌های نظرسنجی در کشور، مرکز تحقیقات افکار عمومی روسیه (VCIOM) و بنیاد افکار عمومی (FOM)، تحت کنترل دولت هستند. سومین مورد، مرکز که توسط گروهی از کارشناسان که در سال 2003 از VCIOM جدا شدند تشکیل شد و  اغلب به عنوان مستقل توصیف می شود،  بارها مورد حمله کرملین قرار گرفته که آن را به عنوان عامل خارجی محکوم کرده است.

دو سال پیش، وب‌سایت مستقل Proekt تحقیقی را منتشر کرد که ادعا می‌کرد  کرملین مستقیما در کار VCIOM دخالت دارد. روزنامه‌نگاران ادعا کردند که VCIOM با تغییر عبارت سؤالات نظرسنجی به روش‌هایی که پاسخ‌های «مناسب» را به پاسخ‌دهندگان القا می کند آنها را تحت فشار قرار می دهند.

همچنین گفته می‌شود که مقامات دولتی برگزارکنندگان نظرسنجی ها را متقاعد کرده‌اند که از نشان دادن روندهای بلندمدت در میزان اعتماد و محبوبیت پوتین در وب‌سایت شرکت خود  خودداری کنند؛ از جمله پایین‌ترین میزانی که در سال 2018 شروع شد، زمانی که موقعیت او به دلیل اصلاحات عمیقاً نامطلوب بازنشستگی تضعیف شد. اعتماد روس ها به رئیس جمهور خود در مارس 2020 به کمترین میزان در 14 سال گذشته یعنی 28.3 درصد کاهش یافت، اگرچه متعاقباً پس از تهاجم گسترده به اوکراین به شدت افزایش یافت.

بر اساس آخرین نظرسنجی لوادا که در ماه مارس منتشر شد، داده‌های لوادا و سایر نظرسنجی‌های مستقل، مانند روسی فیلد و گروه کرونیکل نشان می‌دهد که حمایت عمومی از جنگ همچنان قوی است ؛ 77 درصد. با این حال، لوادا همچنین تاکید کرد که بیشتر پاسخ دهندگان (52 درصد) طرفدار مذاکرات صلح هستند تا ادامه خصومت ها (40 درصد)، که با خواسته های کرملین همخوانی ندارد. 66 درصد از افراد مورد بررسی موافق بودند که روسیه بهای بسیار بالایی را برای تهاجم پرداخت می کند.

ولادیمیر میلوف، فعال اپوزیسیون می نویسد که این یافته ها تصویر حمایت ظاهراً محکم از جنگ را که اغلب در رسانه ها نقل می شود، پیچیده می کند. او استدلال می‌کند که تعداد کل حامیان ذکر شده در نظرسنجی‌ها باید تفاوت‌های مهم بین کسانی که «بی‌قید و شرط» از جنگ حمایت می‌کنند (گروهی که او ۳۵ تا ۴۰ درصد می‌داند) و آن‌هایی که «بیشتر از آن حمایت می‌کنند تا با آن مخالفت»، به تصویر کشیده شود.

او خاطرنشان می‌کند که نظرسنجی‌ها همواره مخالفت شدیدی را با موج دوم بسیج نظامی برای اعزام به خط مقدم نشان داده‌، احتمالاً به همین دلیل است که پوتین تاکنون از صدور دستور آن خودداری کرده است.

میلوف همچنین می گوید که مخاطبان تلویزیون دولتی  روشی که از دیرباز مورد پسند پوتین برای تثبیت پیامش در اذهان مردم بود  در حال کاهش شدید است، که نشانه‌ای از کاهش اعتماد به رسانه‌های رسمی است. او توجه را به تفاوت‌های جمعیتی فاحش در میان پاسخ‌دهندگان جلب می‌کند: حمایت از جنگ در میان افراد مسن و روستایی غالب است، در حالی که در میان جمعیت شهری جوان‌تر در ضعیف‌ترین حالت خود قرار دارد.

اکثریت قریب به اتفاق مردم اساساً بی تفاوت هستند و به نظرسنجی ها و مقامات هر آنچه می خواهند بشنوند را خواهند گفت. برخی از کارشناسان آن را با اصطلاح زیبا "بی تفاوتی آموخته شده" توصیف می کنند.

کارشناسان در حال آزمایش راه‌های جدیدی برای مقابله با مشکل بی اعتمادی به نظرسنجی ها هستند. یکی از این راه ها استفاده از قدرت جمع‌آوری داده‌های اینترنت است.  دو دانشمند علوم سیاسی بریتانیایی، در حال بررسی پرسش‌های جستجوی روس‌ها در گوگل و یاندکس، یک موتور جستجوی داخلی هستند.

این داده‌ها، در میان چیزهای دیگر، نشان می‌دهد که روس‌ها از لحاظ مالی بسیار کمتر از آنچه اغلب ادعا می‌شود احساس امنیت می‌کنند: پرسش‌ها درباره «ورشکستگی»، «تأمین مالی مجدد وام مسکن» و «اهدای کلیه» از آغاز تهاجم افزایش یافته است. جستجوها درباره افسردگی، اضطراب و خودکشی نیز به شدت افزایش یافته است. محققان همچنین افزایش پرسش‌های مربوط به استبداد (از جمله کار مورخ هانا آرنت در مورد توتالیتاریسم و اورول 1984) را دنبال کردند.

برای مدت طولانی، معامله ضمنی میان مردم و کرملین این بوده که پوتین رفاه و ثبات را به ارمغان می آورد و روس ها با سکوت سیاسی به آن پاسخ می دهند. اکنون این معامله با جنگ، با سربازی اجباری، عدم اطمینان اقتصادی شکسته شده است. این روزها حضور رژیم در زندگی شما بسیار زیاد شده است. اکنون در جامعه روسیه افرادی سیاسی شده‌اند که قبلاً به سیاست علاقه نداشتند.

در نهایت یک چیز مسلم است: وقتی کسی به شما می‌گوید که روس‌ها در دیدگاه‌های خود متحد و یکدست هستند، حرف آنها را نپذیرید. فهمیدن اینکه واقعاً در درون آن سرها چه می گذرد آسان نخواهد بود.